٢٢ شازده کوچولو گفت: سلام! سوزنبان راه‌آهن گفت: سلام! شازده کوچولو پرسيد: تو اينجا چه می‌کنی؟ سوزنبان گفت: من مسافران را دسته‌دسته تقسيم می‌کنم و قطارهای حامل هر دسته را گاهی به راست می‌فرستم و گاهی به چپ. در همين دم يک قطار تندرو با چراغهای روشن که همچون رعد می‌غريد، اتاقک سوزنبان را به لرزه درآورد. شازده کوچولو گفت: اينها خيلی عجله دارند. پی چه می‌گردند؟ سوزنبان گفت: راننده قطار هم نمی‌داند. و باز قطار تندرو ديگری در جهت مخالف غريد. شازده کوچولو پرسيد: مگر آنها به اين زودی برگشتند؟... سوزنبان گفت: همانها نيستند. اين يک قطار تعويضی است. - مگر از جايی که بودند راضی نبودند؟ سوزنبان گفت: آدم هيچوقت از جايی که هست، راضی نيست. قطار تندرو و روشن ديگری غرش‌کنان آمد. شازده کوچولو پرسيد: اينها مسافران اول را تعقيب می‌کنند؟ سوزنبان گفت: اينها هيچ چيز را تعقيب نمی‌کنند. اينها در قطار يا می‌خوابند يا خميازه می‌کشند. فقط بچه‌ها هستند که بينی خود را به شيشه‌ها می‌فشارند. شازده کوچولو گفت: فقط بچه‌ها می‌دانند که به دنبال چه می‌گردند. آنها وقت خود را صرف يک عروسک پارچه‌ای می‌کنند و همان برای ايشان عزيز خواهد شد، و اگر آن را از ايشان بگيرند،‌ گريه خواهند کرد... صفحه بعد | صفحه قبل | فهرست